De missie van Nonkel Bart

De missie is gegroeid vanuit het levensmotto van mijn moeder, Lucienne Depraetere (°1937 / +2019): Zolang je leeft moet je leven!

Mijn ouders zijn er altijd 'graag op uit' gegaan. 

Als gezin gingen we elke zomer met de auto op vakantie, en tussendoor werd de tijd genomen voor vele daguitstappen en bezoeken. Later, toen mijn broer Geert en ik uit huis waren, en mijn ouders het geluk hadden op brugpensioen te kunnen gaan, werd de frequentie van reizen nog fors verhoogd. De ene keer gingen ze met vrienden of familie in een gehuurd busje op reis, een andere keer kozen ze voor het vliegtuig of een busreis. 

Toen mijn moeder op 65 jarige leeftijd heel plots weduwe werd, stortte haar wereld in. Gelukkig waren er heel veel mensen rondom haar die haar stimuleerden om, hoe moeilijk het ook was, toch samen te komen en te blijven genieten van het leven.

Ze werd al snel zelf de organisator en chauffeur van talloze dagtripjes naar Sluis, Ieper, Antwerpen, De Haan, huifkartochten, sneukeltoeren,... Uiteraard ging dit altijd gepaard met een lekkere maaltijd in één of ander, haar aangeraden, Brasserie of restaurant. Ondertussen ging ze ook nog regelmatig mee met een reis in kleine groep en met een busreis. Haar laatste grote reis deed ze in 2018 toen ze met een hotelboot de Donau bevaarde.

Als ze niet op reis was, dan was ze meestal te vinden in één van haar vaste locaties voor een koffie met de vrienden en vriendinnen. Als er ambiance was, stond Lucienne meestal in het middelpunt.

Ze bleef ook altijd de chauffeur om erop uit te gaan. En als er om vier uur 's middags werd geopperd om naar huis te gaan was zij degene die de argumenten op tafel bracht om dat nog niet te doen.

"Waarom wil je naar huis? Het is hier toch gezellig? Wat moet je daar thuis op je ééntje zitten doen? Poetsen kan morgen ook."

Gelukkig had ze een GSM, zo konden we haar bereiken. Tenminste als de ambiance niet te luid was.

Nooit in haar kot.

Doorheen de jaren werden een aantal dingen wat moeilijker. De busreizen werden te vermoeiend, zelf rijden werd beperkter qua afstand. Maar dat wil niet zeggen dat het genieten diende te stoppen. "Moeilijk gaat ook. Als ik het niet meer kan, zoek ik iemand om me te helpen."